محمدنادر اخباری

محمدنادر اخباری، پژوهشگر

 

 

 

آتش‌بس یک جانبه‌ای که توسط پترو پروشنکو، رئیس‌جمهوری اوکراین اعلام شد، در شرایطی در ساعت 24 روز جمعه- 6 تیر- به پایان رسید که شورشیان جدایی طلب شرق اوکراین، در عمل کمترین اعتنایی به آن نکردند.

 پوتین طی ملاقات با پروشنکو پیش از اعلام آتش بس، از کشته شدن دو خبرنگار روس در لوهانسک به شدّت انتقاد کرده بود، در حالی که اوکراین 9 نظامی خود را در حین آتش بس و در اثر هدف قرار گرفتن یک بالگرد ارتش اوکراین از دست داد. بالگرد مذکور در شرایطی در نتیجه اصابت راکت شورشیان متلاشی شد که در حالت پرواز غیر تهاجمی قرار داشت و تنها از فراز آسمان اسلاویانسک عبور می‌کرد. 

حتّی شورشیان در آخرین ساعات آتش‌بس، مواضع آرام ارتش اوکراین در اسویاتوهیرسک -در 30 کیلومتری اسلاو‌یا‌نسک- را سه بار هدف قرار دادند. آنها همزمان در حمله به یک پست ایست و بازرسی در دونتسک، چهار نظامی اوکراینی را کشتند و پنج تن دیگر را مجروح ساختند.

 به هر حال این آتش بس‌ با میانجی‌گری نماینده سازمان امنّیت و همکاری اروپا به مدّت 3 روز تمدید شد که از آن پس هم به کرّات توسط شبه نظامیان شکسته شد.

27 اوکراینی تنها در همین 9 روز آتش بس،  توسط شورشیان کشته شدند.

 

در اینجا نکته جالب توجه، مواضع برخی رسانه‌ها و جراید کشورمان است که همسو با مسکو، از اکنون دو ناحیه اوکراینی دونتسک و لوهانسک را جمهوری های مردمی (خلق) دونتسک و لوهانسک می‌خوانند و رهبران شورشیان را رئیس جمهور و نخست وزیر دو جمهوری مجعول فوق معرفی می کنند، شورشیانی که به گروگان گرفتن 8 ناظر بین المللی و آواره کردن 11‌هزار شهروند، تنها دو نمونه از جنایاتشان هستند.

جالب تر آنکه همین رسانه‌ها وجراید در رویکردی دو گانه و پارادوکسیکال، مسلمانان چچنی که از ظلم و تبعیض مسکو به تنگ آمده بودند را شورشیان تروریست می خواندند!

 

به هر روی پروشنکو آتش بس را برای بار دوم تمدید نکرد و سیاست مشت آهنین را در مقابله با شورشیان پی گرفت. ارتش اوکراین در اوایل هفته گذشته، شهر اسلاویانسک را پس گرفت و پرچم دو رنگ اوکراین را  بر بلندای ساختمان شهرداری این شهر که به مقر نظامی جدایی‌طلبان تبدیل شده بود، بر افراشت. سپس قوای اوکراین دو شهر کوچک در حومه اسلاویانسک را آزاد و دو شهر اصلی دونتسک و لوهانسک را محاصره کردند.

 

 

 

تا سده دوازدهم میلادی و پیش از توسعه ایالت مسکووی، دو شهر پر‌رونق کی‌یف و نووگورود دو کانون اصلی روسیه کی‌یفی بودند.

نوو‌گورود مدّت‌ها در کنترل اقوام اسکاندیناوی و وایکینگ‌ها بود. کی‌یف نیز متناوبا توسط حکّام نووگورود، استپ‌نشین‌های شرق، اسلاوهای بومی و...دست به دست می‌شد. 

 

وایکینگی به نام اولگ در اواخر سده نهم میلادی با متّحد ساختن طوایف شمال رود دنی یپر موفّق شد تسلّط بر نووگورود ( در شمال غرب مسکو) را دوباره به وایکینگ‌ها برگرداند.

پس از مرگ او، برادرزاده‌اش ایگور در 912 م به سلطنت رسید و با سرکوب کردن طوایف یاغی اسلاو، کی‌یف را کاملا در اختیار گرفت و سپس به طمع ثروت قسطنطنیه (استانبول) به تنگه بسفر لشکر کشید. امّا از قوای دریایی بیزانس چنان شکست سنگینی خورد که به زحمت و با شمار اندکی از همراهانش توانست به کی‌یف باز گردد

. با این حال، سه سال بعد مجدّدا قصد بیزانس کرد، ولی در میانه راه با فرستاده امپراتور بیزانس که حامل پیشنهاد انصراف از جنگ در مقابل پرداخت مبالغی هنگفت بود مواجه شد و آن را پذیرفت. پس این بار با موفّقیتی نسبی به کی‌یف بازگشت. 

 

ایگور سرانجام طی نبردی با یکی از طوایف اسلاو اسیر شد. اسلاوها‌ی طاغی، پاهای ایگور را به دو درخت خم شده بستند و ناگهان درختان را رها کردند. در نتیجه بدن ایگور از هم پاره شد و به طرز فجیعی جان داد.

اولگا، همسر ایگور که شاهزاده خانمی اسکاندیناوی تبار بود، سپاهی گردآورد و از قاتلین همسرش انتقام سختی گرفت. سپس مقرّ خود را از کی‌یف به نووگورود منتقل کرد.       ادامه دارد ...